Όσοι με λένε άσωτο και με κατηγορούνε
το ντέρτι πούχω στην καρδιά να σβήσουν δεν μπορούνε
σαν το στοιχιό κατάντησα σε ρημαγμένες στράτες
κι όταν με βλέπουν στρίβουνε οι λιγοστοί διαβάτες

Κι όμως καταδικάστηκα να ζω σαν τον αλήτη
για μιαν αχάριστη καρδιά που μου’ κλεισε το σπίτι
εγώ για την αγάπη της θυσίες είχα κάνει
κι εκείνη ποδοπάτησε και σπίτι και στεφάνι

Τώρα γυρίζω μόνος μου με συντροφιά τον πόνο
ψάχνω την άκρη για να βρω στης συμφοράς το δρόμο
πίνω το μαύρο δάκρυ μου που σταζ’ απ’ την ψυχή μου
αφού αυτή π’ αγάπησα ρήμαξε το τσαρδί μου