Πάντα ακουμπισμένο σε σκεφτόμουν στη βεράντα
να λες η αγάπη μας πως θα κρατήσει πάντα
και πως για μας μετράν αλλιώς οι εποχές.

Πάντα είχα την αίσθηση πως κάτι αιμορραγούσε
κι ο τρίτος ίσκιος που κρυφά μ’ακολουθούσε
στο πρόσωπό σου ζωγραφίζαν ενοχές.

Της αγάπης μου τα τραύματα
μοιάζουν με παλιά εντάλματα
και θαρρείς πως τα φαντάσματα
είν’αληθινά.

Μα όταν θα κοιτάζω εσένα
στα δυο μάτια τ’αγιασμένα
όλα είν’αναστημένα
και παντοτινά.

Μήπως που τ’όνομά σου το ’λεγε ο κάθε χτύπος
και ουρανός μου θα γινόσουνα και κήπος
το πάθος που είχα μου είχε γίνει σαν πληγή

Κι ίσως στη φαντασία μου υπήρχε τρίτος ίσκιος
κι αμφιβολία οδηγούσε σ’ένα μίσος
σαν την αδέσποτη τη σφαίρα στη βροχή.