Στην αρχή ήμουνα μόνος και όμως τώρα προσπαθώ
να στεριώσω μια παρέα, να περάσω μια ημέρα,
να γελάσω χωρίς πια να λυπηθώ.
Οι μισοί μου στρίβουν μούρη και οι άλλοι με ρωτούν
ρε φιλάρα πως την βγάζεις, εδώ πέρα θα τρομάζεις.
Πιάσε φίλους τους εχθρούς θα σου σταθούν.

Προσπαθώ μέσα στο χάος να μαζέψω το μυαλό
και όλα γύρω μου θολώνουν, μαύρα φώτα με τυφλώνουν
και το σώμα μου τινάζω στο γκρεμό.

Θα σου χώνουν το μαχαίρι ως το κόκαλο βαθιά
την στιγμή που θα ουρλιάζεις, απ’ τον πόνο θα φωνάζεις
και όμως έξω θα γελάς ειρωνικά.
Πιάνεις φίλους τους μπεκρήδες, κολλητό το νταβατζή
και το Σάββατο το βράδυ μοναχός μες στο σκοτάδι
στην πλατεία θα χαϊδεύεις το σκυλί.

Η κιθάρα σου θα είναι πια η μόνη συντροφιά
και ας μιλάς με όλους τους άλλους, η μιλιά σου θα σκορπάει
σαν το βρωμικο αέρα στα στενά .

Kαι αν η γλώσσα που μιλάμε σου ακούγεται σκληρή
φιλαράκι μάθε κάτι, η αλήθεια μας πονάει
θα είναι χίλιες δυο φορές πιο σοβαρή.