Ένας για όλους και όλοι για έναν
όμως όταν έρχεται η δύσκολη στιγμή
τότε δε βλέπεις κανέναν
σαν να `χουν σπάσει τα φρένα
και όλα μοιάζουνε ξένα
με κυριεύει, με κυριεύει μια τρέλα.
Αρκεί μόνο ένα βλέμμα για να σου πει
ότι όσα πίστευες ψέμα
και άντε πάλι απ’ την αρχή.
Διέξοδο μόνο μια πένα κι ένα φύλλο χαρτί
περιθώριο κανένα
τα όνειρά μου περιορισμένα
προκαθορισμένα
με άγχος και ευθύνες πάντα φορτωμένα.
Αν θες να πας μπροστά
προσόν πρέπει να έχεις ένα
και ένα μόνο
μάθε μόνο καλά πως να προκαλείς τον πόνο
και κατά τ’ άλλα περασμένα ξεχασμένα.
Τα όνειρα που λήστεψες είναι καταγραμμένα,
εκεί που διάλεξες και σε βολεύει εσένα,
εκεί που δεν έχει χώρο για ανθρώπους σαν και μένα.

Κι ακόμα ψάχνεις να βρεις ποιος φταίει,
κάτι βαθιά μέσα σου νιώθεις να σε καίει.
Και πάνω που νόμιζες πως ήσουν δυνατός
πισώπλατα νιώθεις το μαχαίρι κι έτσι αρχίζει ο πόλεμος.

Πισώπλατα κι έτσι αρχίζει ο πόλεμος,
στα παιχνίδια της ζωής πάντα παίζεις μοναχός.
Πισώπλατα κι έτσι αρχίζει ο πόλεμος
μα να ξέρεις πως θ’ αντέχω όσο είμαι ζωντανός.

Θυμάμαι κάποιον που μου `χε πει
να μην τα βάζω με το χρόνο
όμως εγώ αντιστάθηκα
και της φωνής αλλάζω τον τόνο.
Δέκα χρόνια κι αν έχουν περάσει
μάλλον δεν ήταν αρκετά
κι έτσι ακόμα αντέχω στο 1997.
Καλή χρονιά,
χρόνια πολλά σε όλους
σ’ αυτούς που δεν είναι πια μαζί μας,
που είναι σε άλλους κόσμους.
Βλέπεις έτσι είν’ η ζωή
και πώς να την αλλάξεις,
απ’ αυτά που ονειρεύεσαι
πόσα μπορείς να κάνεις πράξεις;
Πες μου,
πες μου τι φταίει, πες μου
Πες μου τι θέλεις, πες μου
μονάχα μη λες πως δεν ξέρεις τι να κάνεις.
Είναι τόσο απλό
γι’ αυτό και σου εξηγώ
και νιώθω όλα αυτά που λέω
να ξαναπέφτουν στο κενό.
Κι έτσι βουλιάζω
στα στέκια της απόγνωσης πάλι συχνάζω
και μάρτυράς μου ο θεός
αν σταματήσω να φωνάζω,
να ουρλιάζω, να κραυγάζω
και να βγάζω στη φόρα τ’ άπλυτα
όλων αυτών που μ’ ενοχλούν.
Λες κι έχει πιάσει μπόρα
οι λύσεις πέφτουνε βροχή
και κάπου σε μια γωνιά
βλέπω κάποιον που θέλει να κρυφτεί.
Μοιάζει με δικαστή, μοιάζει με δικηγόρο
μοιάζει με όλους αυτούς που ζουν
κάθε μέρα από το δικό σου φόρο.
Ειρωνικά λοιπόν γυρνάει και μου λέει
"Ακόμα δεν κατάλαβες ποιος είν’ αυτός που φταίει;"

Κι ακόμα ψάχνεις να βρεις ποιος φταίει,
κάτι βαθιά μέσα σου νιώθεις να σε καίει.
Και πάνω που νόμιζες πως ήσουν δυνατός
πισώπλατα νιώθεις το μαχαίρι κι έτσι αρχίζει ο πόλεμος.

Πισώπλατα κι έτσι αρχίζει ο πόλεμος,
στα παιχνίδια της ζωής πάντα παίζεις μοναχός.
Πισώπλατα κι έτσι αρχίζει ο πόλεμος
μα να ξέρεις πως θ’ αντέχω όσο είμαι ζωντανός.


Στα παιχνίδια της ζωής
Στα παιχνίδια της ζωής
Στα παιχνίδια της ζωής
Στα παιχνίδια της ζωής

Πισώπλατα
στα παιχνίδια της ζωής πάντα παίζεις μοναχός.
Πισώπλατα
μα να ξέρεις πως θ’ αντέχω όσο είμαι ζωντανός.