Σαν το μαγνήτη με τραβάς και σαν τη δίνη με ρουφάς
με καταπίνεις, με γεννάς, είμαι στα σπλάχνα σου Ιωνάς
Μετά με βγάζεις στον αφρό, γίνεσ’ αγέρι ελαφρό
και μου φοράς χρυσό σταυρό, με μιαν ευχή στεριά να βρω

Παίζεις μαζί μου και γελάς, μετά σωπαίνεις, δε μιλάς
ότι κι αν φτιάχνω το χαλάς και σαν θυμώνω με φιλάς
Σέρνεις παράξενο χορό, ν’ ακολουθήσω δεν μπορώ
στενά τα ρούχα που φορώ, τα βγάζω και αναχωρώ

ΡΕΦΡΕΝ
Είν’ αργά…Τα κομμάτια μου μαζεύω
Είν’ αργά…Τις αιτίες δε γυρεύω
απ’ το χρόνο ξεπεζεύω και σαν φύλλο ταξιδεύω στο βοριά
Είν’ αργά…Τα κομμάτια μου μαζεύω…Είν’ αργά

Μ’ αγγίζεις, σαν φωτιά με καις, στάχτη με κάνεις και με κλαις
γλυκό νανούρισμα μου λες και ψιθυρίζεις προσευχές
Άβυσσος είσαι σκοτεινή και η αλήθεια μου η γυμνή
βαθιά, σαν όνειρο, φωνή, που μου φωνάζει υπομονή