Καφενείον "Το Τίμιο"
και στο βάθος ενθύμιο
κεντημένο στη μνήμη.

Τελευταίο λιμάνι μου
ο καφές στο φλιτζάνι μου
ό, τι αξίζει θα μείνει.

Το τραπέζι υπαίθριο
και το φως απ’ το αίθριο
τις σκιές να σκεπάζει.

Τελευταίο ναυάγιο
και που είχαμε άγιο
η ζωή δεν αλλάζει.

Σε βλέπω, σου μιλώ,
κλαίω στα σκοτεινά.
Πώς θέλω να ’ρθεις,
μα φοβάμαι τα χθεσινά.

Καφενείον "Το Τέλειο"
ιερό Ευαγγέλιο,
δυο διπλές, μιαν εξάρα.

Τελευταίο παιχνίδι μου
το καινούργιο ταξίδι μου
στη μεγάλη Σαχάρα.

Η καρέκλα απέναντι
και το τίμημα έναντι,
ακριβό τ’ όνειρό μου.

Τελευταίο μου διάλειμμα
το μεγάλο κατάλυμα
η αλήθεια, μωρό μου.

Σε βλέπω, σου μιλώ
κλαίω στα σκοτεινά.
Πώς θέλω να ’ρθεις,
μα φοβάμαι τα χθεσινά.

Θέλω να ’ρθεις,
πώς θέλω να ’ρθεις,
μα φοβάμαι τα χθεσινά.