Σ’ αυτό το ακρογιάλι δε νυχτώνει
μα φέγγει πάντα ένα χρυσό πρωί
βροχή και παγωνιά δεν το πληγώνει
ανθίζει από του ήλιου το φιλί.

Σε τούτο το ακρογιάλι νύχτα δεν απλώνει
γιατί περπάτησες αγάπη μου εδώ
κι αν η καρδιά στην άγρια ερημιά παγώνει
γυρνώ και ζω ξανά σε κείνον τον καιρό.

Παντού τα μαύρα βλέπω τα μαλλιά σου
το σώμα σου να παίζει στο νερό,
χρυσά πουλιά στο κύμα τα φιλιά σου
στιγμή στιγμή να `ρθείς σε καρτερώ.

Σε τούτο το ακρογιάλι νύχτα δεν απλώνει
γιατί περπάτησες αγάπη μου εδώ
κι αν η καρδιά στην άγρια ερημιά παγώνει
γυρνώ και ζω ξανά σε κείνον τον καιρό.