Εικόνες θολές κυλάνε στο τζάμι
βρεγμένα αντίο σ’ ένα ατέλειωτο βράδυ

Μ’ αρέσει η αλήθεια όταν δεν καίει την ψυχή μου
έχω πάρει ένα δρόμο που δεν είν’ η ζωή μου
όλα αυτά που μισούσα είναι τώρα δικά μου
και τ’ αστέρια που είχα σβήνουν κάπου μακριά μου

Αλλάζει ο καιρός, τα σύννεφα φεύγουν
μεθάω ξανά μ’ όνειρα που ταξιδεύουν

Σε βλέπω, γυρίζεις, θα `χεις κάτι ξεχάσει
το φεγγάρι φωτίζει όσα είχαμε χάσει
ξαφνικά δε θυμάμαι τι μας είχε διαλύσει
μες στα μάτια σου τώρα καθρεφτίζεται η θλίψη

Κι αρχίζουμε ξανά...