Τηλεφωνώ, σε κάτι φίλους μου παλιούς
που μοιραστήκαμε μαζί στιγμές ωραίες.

Τηλεφωνώ, σε κάποιους άγνωστους γνωστούς
που μας χωρίζουνε συνθήματα κι ιδέες.

Τηλεφωνώ, σε ξεχασμένους αριθμούς
που ανακαλύπτω στη μικρή παλιά ατζέντα.

Τηλεφωνώ, σε κάποιες γνώριμες φωνές
να συνεχίσω την κομμένη μας κουβέντα.

Χτύπησα εφτά μηδενικά
στη συσκευή της αγωνίας,
βγαίνει ο θυρωρός της παγωνιάς
το κλεφτρόνι της γωνίας,
Θρύψαλα, γιαλιά, συναγερμός,
ο ταξιτζής που κάνει βάρδια
να ο φοβισμένος εραστής
με τα βιαστικά του χάδια.
Σε ξενοδοχεία κεντρικά
μια θλίψη τοξικομανίας
κι όλα σ’ ένα σχήμα ερημιάς
και βουβής μονοτονίας.

Τηλεφωνώ, αναζητώντας μια γραμμή
που θα με φέρει στο γνωστό ξανά κανάλι.

Τηλεφωνώ, για να αισθάνομαι ασφαλής
μέσα στην ανασφάλειά μου τη μεγάλη.

Τηλεφωνώ, σ’ έναν απρόσωπο καιρό
που έχει όνομα, τηλέφωνο και φίρμα.

Τηλεφωνώ, και διοχετεύω τη ζωή
σ’ ένα μονόλογο βραχνό μέσα απ’ το σύρμα.

Χτύπησα εφτά μηδενικά
στη συσκευή της αγωνίας,
βγαίνει ο θυρωρός της παγωνιάς
το κλεφτρόνι της γωνίας,
Θρύψαλα, γυαλιά, συναγερμός,
ο ταξιτζής που κάνει βάρδια
να ο φοβισμένος εραστής
με τα βιαστικά του χάδια.
Σε ξενοδοχεία κεντρικά
μια θλίψη τοξικομανίας
κι όλα σ’ ένα σχήμα ερημιάς
και βουβής μονοτονίας.