Τα παιδιά στο μπαλκόνι μελαγχολούν
τον καιρό που ζυγώνει πυροβολούν,
αχ, τα παιδιά πάντα μες στη θηλιά,
μόνα σε μια θηλιά.
Βιολιστή της καρδιάς μου συλλαβιστή
πες σουσάμι να ανοίξει μια πόρτα κλειστή,
Αλλαντίν μεθυσμένε κιθαριστή,
βρες τη νότα, βρες τη λέξη
άσε το ρυθμό να τρέξει
το τραγούδι να σαλπάρει

Παραμυθάκι μικρό καραβάκι
στου κόσμου το κέντρο να πας.

Έτσι να βλέπω, να παίζω, να πιάνομαι
μέσα στο φως να γυρνώ
έτσι να θέλω, να είμαι, να χάνομαι
τα παραμύθια, να ζω.

Τα παιδιά στο μπαλκόνι κρυφοκοιτούν
στης φυγής το σεντόνι ακροβατούν
αχ, τα παιδιά μια ζεστή καρδιά,
μια ζόρικη καρδιά.
Τρομαγμένο μου βλέμμα, βλέμμα του νου
ταξιδιώτης στο τέρμα του ωκεανού
της ψυχής μου το κέρμα κρύψε αλλού
βρες τις νότες, βρες τις λέξεις
το φορτίο σου να αντέξεις
έτσι σαν το παραμύθι
"το κουκί και το ρεβίθι"

Παραμυθάκι μικρό καραβάκι
στου κόσμου το κέντρο να πας...