Στην γκρίζα σου τη θάλασσα
δελφίνι δεν αισθάνθηκα ποτέ.
Την τύχη μου την χάλασα
για σένα, έρωτά μου δυνατέ.
Ο κόσμος που μου έχτισες
δεν είχε μία πόρτα για να βγω.
Στα χείλη σου κρεμόμουνα,
δεν είχα μάτια άλλονε να δω.

Κάπου φταίω κι εγώ
που είμαι ακόμα εδώ,
κάπου φταίω.
Κι όλα τα ’χω δεχτεί,
μα όταν φεύγεις εσύ
καταρρέω.
Κάπου φταίω κι εγώ
που είμαι ακόμα εδώ
κάπου φταίω.
Κι όλα τα ’χω δεχτεί,
μα όταν φεύγεις εσύ
καταρρέω.

Τις ώρες που μ’ αγκάλιαζες
η σκέψη σου ταξίδευε αλλού.
Τον έρωτά σου μου ’δινες
ανάμεσα σε σύννεφα καπνού.
Περίμενα απ’ το στόμα σου
ν’ ακούσω κάποια λέξη σου γλυκιά.
Παράξενα φερόσουνα
και μούδιαζε η δόλια μου καρδιά.