Τις νύχτες που κατέβαιναν τ’ αστέρια χαμηλά,
για να σ’ αγγίξω σκάρωνα τεχνάσματα τρελά.
Και εσύ σε πόρτα δίφυλλη σε σκάλα γυριστή,
ραβδί του μάγου γύρευες, κλειδί του αλχημιστή.

Αν με θυμάσαι θα ‘ρχομαι στον ύπνο σου τα βράδια,
να σου ξεπλένω με φιλιά τα μάτια απ’ τα σκοτάδια.

Στα δάση γύρεψα ραβδί στα πέλαγα κλειδί,
πέτρα με κόκκινα νερά μου δίνει ένα παιδί.
Ό,τι κερδίζω στ’ όνειρο το χάνω στη ζωή,
στη γειτονιά μας την παλιά με βρίσκει το πρωί.