Στου έρωτα το πρώτο αχ καράβι κέντησα,
πήρα το δρόμο του Σεβάχ τον κόσμο αρμένισα.
Μαργαριτάρι και λωτός ήσουν στο Μόλυβο,
μια στο βυθό να σε ζητώ και μια στον Όλυμπο.

Στο Τάζ Μαχάλ και στο Ντεπό άγκυρα έριξα,
στη γέφυρα των στεναγμών τα δάκρυα μέτρησα.
Στη αγκαλιά μιας ξωτικιάς αποκοιμήθηκα,
ήπια νερό της λησμονιάς και σε θυμήθηκα.

Δωσ’ μου το ρίγος το παλιό
δίχως καμώματα,
κι αν θα ‘μαι λίγος θα χαθώ
τα ξημερώματα.

Ηρθε μια άνοιξη πικρή και μαραζιάρικη
και στην εξέδρα τη χλομή λόγοι δεκάρικοι.
Ξενυχτισμένες διαδρομές που πήγαν άδικα,
για να κλειστούν στα ρετιρέ και στα τρελάδικα.

Κούκος μονός σ’ ένα ταμπλό τον πόνο ξόρκισα,
χρόνια πληρώνω και χρωστώ και ας λες πως ξόφλησα.
Βγάλε τα μαύρα σου γυαλιά να δω τη θάλασσα,
άλλαξα μέτρα και στάγμα, καημό δεν άλλαξα.