Family!! Goin’ Trough!! Σκοταδιστές!!

Συμμάχησα απόψε με την πόλη που με πνίγει
κι υπέγραψα συμβόλαιο που το πρωί θα λήγει
πουλήθηκα στη νύχτα μ’ αμοιβή λίγη παρέα
για να λέω στον εαυτό μου πως περνάω πάντα ωραία.
Κρέμασα στον τοίχο παλιές φωτογραφίες
ζωντανή κληρονομιά για πολλές δεκαετίες
τα λάφυρα μιας μάχης που δεν έγινε στην Τροία
αλλά στην Αγιά Βαρβάρα όταν ήμουν δεκατρία.
Στριμώχτηκα με άλλους μέσα σ’ ένα επί ένα
στ’ασπρόμαυρα νταμάκια λίγα πιόνια στριμωγμένα
στρατιώτης σε μια μάχη με τα στοιχεία της φύσης
πότε μοναχός μου και πότε μ’ ενισχύσεις
κι έτσι γίνομαι συνήθως ήρωας της μιας βραδιάς
μεσ’ στα βρωμικα στενά της παλιάς μου γειτονιάς
μάνα μου η νύχτα και πατέρας μου ο δρόμος
αδέρφια μου τα λόγια και εχθρός μου μόνο ο χρόνος.

Όταν τα βάθη μεγαλώνουν ανεβαίνει πιο ψηλά
στο βουνό των αισθημάτων το σταυρό του κουβαλά
ο καλός μου εαυτός είναι πάντοτε παρόν
και τα βράδια γράφει στίχους με το φως των αστεριών.

Περιμένω απ’ το σκοτάδι και απόψε να με κρύψει
να χαράξω τη σκιά μου μεσ’ τη πόλη πριν με πνίξει
κι αντιδρώ μ’ αυτό τον τρόπο γιατί μόνο έτσι αντέχω
να περνάει ο καιρός και να χάνω ότι έχω
βαδίζω κι απέναντί μου φώτα με θαμπώνουν
τόσα πρέπει στο μυαλό μου καταφέρνουν και στριμώχνουν
σπρώχνω να περάσω να αναπνεύσω λίγο αέρα
κι έτσι κάθε κρύα νύχτα γίνεται επιτέλους μέρα
μεσ’ τους δρόμους της Αθήνας κάθε βράδυ φυγαδεύω
την ανάγκη να ξεφύγω απ’ αυτά που κοροϊδεύω
είναι πάθος που με παίρνει κάθε βράδυ από πίσω
και με πείθει ψιθυρίζοντας στ’ αφτί να πολεμήσω.

Όσο τα βάθη μεγαλώνουν ανεβαίνει πιο ψηλά
στο βουνό των αισθημάτων το σταυρό του κουβαλά
ο καλός μου εαυτός είναι πάντοτε παρόν
και τα βράδια γράφει στίχους με το φως των αστεριών.

Το σπίτι μου η νύχτα
τα όρνια μου κρατούν τα σκήπτρα
η στιχομυθεία μια ιερή τελετή
για κάθε αυθεντικό MC
όταν οι άλλοι χορεύουν στα κλαμπάκια
με βρίσκω να γράφω στιχάκια
στα παγκάκια της πλατείας
με αλάνια που κρατάνε όλη την ομορφιά της νύχτας
χρόνος χρήσιμος όχι κορόιδο της πίστας
το σκοτεινό σου πέπλο είναι αυτό που θέλω
ο καπνός σχηματίζει
τις ρίμες πριν στολίσει ο αβάς
στα σοκάκια τρυγυρνάω
δεν έχω που να πάω
δε με ρώτησε κανείς αν έχω τίποτα να φάω
η ψυχή ησυχάζει μας καλεί όπως η φωνή
στο μυαλό που μας φέρνει σ’ επαφή
με κάθε ύπαρξη που στο χρόνο έχει χαθεί
η νύχτα δίνει εμπειρίες ξεχωριστές
με αγάπησε η μάνα μας Σκοτάδιστες...

Όσο τα βάθη μεγαλώνουν ανεβαίνει πιο ψηλά
στο βουνό των αισθημάτων το σταυρό του κουβαλά
ο καλός μου εαυτός είναι πάντοτε παρόν
και τα βράδια γράφει στίχους με το φως των αστεριών.