Πήρες και τους δρόμους, πας με τα φρικιά
Και με εξοντώνεις ψυχολογικά
Και άρχισες τα φεμινιστικά

Ανεξαρτησία γύρευες κι εσύ
Τρέχεις μ’ όποιον φτάνεις κι όποιον σου βρεθεί
Γιατί να σ’ αγαπάω δηλαδή;

Καταρρέω…κι άλλο πλέον δεν μπορώ
Θα ερωτευτώ τον Παπαντρέο, τον Ποπάυ, τον Ζορρό
Και δεν ξαναγαπάω θηλυκό

Μ’ έναν κνίτη πρώτα, και μ’ έναν χριστιανό
Μ’ έναν ξαναμμένο μωαμεθανό
Και μ’ ένανε πρεζάκια παρδαλό

Οι δικαιολογίες είναι περιττές
Κι από εμπειρίες είχες αρκετές
Ε, άιντε, ξεκαθάρισε τι θες

Καταρρέω…το παρατραβάς
Πως να αποφύγω το μοιραίο, έγινα και κερατάς
Ελεύθερέ μου έρωτα πονάς

Έγινε της μόδας ποιος θα σακατέψει ποιον
Εποχή της ρόδας και των πυρηνικών
Ε, κάθομαι τις τρώω το λοιπόν

Ένας αλλά Λέων, κι όλοι εσείς τυριά
Δε σηκώνω πλέον άλλη μαχαιριά
Ρε, που την βρήκα τέτοια λεβεντιά!

Καταρρέω κι άλλο πλέον δεν μπορώ
Θα ερωτευτώ τον Παπαντρέο, τον Ποπάυ, τον Ζορρό
Και δεν ξαναγαπάω θηλυκό