Σε ύποπτο ξενοδοχείο
χωρίς ταυτότητα κι αρχείο,
με χαλασμένη υδρορροή,
μια ώρα ή ως το πρωί,
ένα κρησφύγετο για δύο
το δίκλινο 202.

Η ταραχή μέχρι να μπούμε,
μέχρι τη σκάλα ν’ ανεβούμε.
Ο γέρος πίσω απ’ το ταμείο
μιλάει πάντα για το κρύο,
ρωτάει αν είμαστε αδέρφια,
πώς πάμε δήθεν από κέφια.

Σε θέλω πάλι πριν να φύγεις.
Την πόρτα κλείσε, μην ανοίγεις.
Θα βγούμε όπως πάντα χωριστά,
πρώτα εσύ, εγώ μετά.

Σε ύποπτο ξενοδοχείο
χωρίς ταυτότητα κι αρχείο,
με ξεφτισμένη οροφή,
θα μείνει η σχέση μας κρυφή,
ένα κρησφύγετο για δύο
το δίκλινο 202.

Σ’ αναζητάνε οι δικοί σου
κι εγώ μαθαίνω το κορμί σου.
Ο γέρος πίσω απ’ το ταμείο
μιλάει μόνος για το κρύο,
συνένοχος στην ανομία,
δεν βρίσκει άκρη η αστυνομία.

Σε θέλω πάλι πριν να φύγεις.
Την πόρτα κλείσε, μην ανοίγεις.
Θα βγούμε όπως πάντα χωριστά,
πρώτα εσύ, εγώ μετά.