Στα ίσα και στ’ ανάποδα φωνές στον ύπνο μου άκουγα.
Αυτί μου πλανημένο στον Άδη κατεβαίνω.
Κατεβαίνω σαν νυφούλα που `χασε το μάγκα της,
ωχ! ωχ! ω! το λούσο και τα φράγκα της.

Είναι σπηλιά, είν’ όαση, σβησμένη τηλεόραση.
Ωχρή σαν το λεμόνι, στου Ήφαιστου τ’ αμόνι
κλαίω και παρακαλάω: "Να γεννηθώ δεν πρόφτασα,
ωχ! ωχ! ω! ζωή μου δε σε χόρτασα".

Και να’ σου πλησιάζουνε ανδρείκελα που μοιάζουνε.
Περίεργα κοιτάνε μα δε με βοηθάνε.
"Βγάλ’ τα πέρα μοναχή σου όπως κάναμε όλοι μας,
ωχ! ωχ! ω! γαμώ το πορτοφόλι μας".