Είχαμε έναν τύπο
παλιά μες στο στρατό,
ένα ντερέκι Αθανασάρα
μα στο μυαλό λειψό.

Ρούχα να τον ντύσουν
δεν βρίσκαν πουθενά,
οι αποθήκες του στρατού
του πέφτανε στενά.

Γι αυτόν ο κόσμος ήτανε
νταχτιρντί και όπλες,
έκοψε τς αρβύλες του
τις φόραγε παντόφλες.

Απών στην αγγαρεία
παρών στο φαγητό,
μηδέν στη θεωρία
και χρόνια στο στρατό.

Ύπνος στο πειθαρχείο
κι όλο αναφορά,
τη χλαίνη του αλα κάπα
το δίκοχο στραβά.

Γι αυτόν ο κόσμος ήτανε
νταχτιρντί και όπλες,
έκοψε τς αρβύλες του
τις έκανε παντόφλες.

Ζουνάρι, ασικλίκι
και βήματα βαριά,
τριγύρω στα κουτούκια
τον έτρεμε η μαγκιά.

Τον κάθε βαθμοφόρο
φώναζε λοχαγό,
μπράβο σου Αθανασάρα
που έχεις καρδιά βουνό.