Μια φορά κι ακόμα μία
χελιδόνι μου πετάς,
βγήκες στην παρανομία
και τις νύχτες περπατάς.

Κι η φωνή σου ξεχασμένη
σ’ ένα μπαγλαμά κλεισμένη.

Σ’ είχα βρει στα συναξάρια
τα σβησμένα και παλιά
δάκρυ μέσα στα νταμάρια
να κυλάς Πρωτομαγιά.

Και θυμήθηκα τα χρόνια
που `χανε φωνή τα αηδόνια.

Στα μεγάλα τα βαγόνια
η ζωή σου εδώ κι εκεί
χάλασες ωραία χρόνια
Βέλγιο κι Αμερική.

Τώρα μέσα στο φλιτζάνι
βγάζεις τους καημούς σεργιάνι.