Κι έφτασα αισίως στα σαράντα μου,
κι όχι πως κατάλαβα πολλά,
κάθε χρόνο βάλτος η μιζέρια μου,
ανεβαίνει όλο πιο ψηλά…

Αναμνήσεις, έρωτες, μια άνοιξη,
που όμως μας τελείωσε νωρίς.
τελείωσε το πάθος και η κατάνυξη
τώρα στο περιθώριο ζωής…

Πως είναι σάπιος, ξέρω,
αυτός ο δρόμος μας,
πως είναι όμως ξέρω και ιερός
μπερδεμένα όλα στην ψυχούλα μας,
φόβοι, αγωνίες, μα Ευτυχως…

κι ένα θράσος, πως τάχα θα μπορέσουμε
να ξεπλύνουμε όλη τη ντροπή,
πως τάχα θα τα καταφέρουμε
μέσα από τόση παρακμή…

Δεν κατάλαβα, μάλλον την πρόκληση
τότε που έπρεπε παλιά
θλίψη, σήψη, τύψη κι όλα τα σχετικά
με πληρώνουν τώρα, αναδρομικά.