Φορούσε άσπρη καμπαρντίνα
και βάδιζε στον κόσμο του
κομμάτια έγινε η βιτρίνα
που βρέθηκε στο δρόμο του
Κόβει τη νύχτα η σειρήνα
τα μπλόκα μπαίνουν στη σκηνή
τον τύλιξαν στην καμπαρντίνα
και τον αδειάσαν στο κελί.
Μόνο η βροχή ξέρει
μόνο η βροχή ξέρει και λέει τραγούδι βουβό
Μόνο η βροχή κλαίει
μόνο η βροχή κλαίει μ’ ένα τραγούδι μισό.

Τη φυλακή δεν τη μπορούσε
Θα φύγω είπε κι από δω
η σήραγγα τον οδηγούσε
απ’ έξω στο άπιαστο κενό.
Αέρας μπαίνει στο κελί του
ξυπνάει όλη η φρουρά
στοίχημα βάλαν τη ζωή του
μην τους ξεφύγει άλλη φορά.

Γαλόνια χάσαν την τιμή τους
κυκλώσαν όλη την Αθήνα
με τη χαμένη υπόληψη τους
να κυνηγάει μια άσπρη καμπαρντίνα.

Μόνο η βροχή ξέρει
μόνο η βροχή ξέρει και λέει τραγούδι βουβό
Μόνο η βροχή κλαίει
μόνο η βροχή κλαίει μ ένα τραγούδι μισό.

Φορούσε άσπρη καμπαρντίνα
και βάδιζε το δρόμο του
οι σφαίρες βγήκαν απ’ τα σκίνα
και χώθηκαν στον ώμο του
έμεινε λίγο σαστισμένος
μπερδεύτηκε το βήμα του
σκέφτηκε’ είμαι σκοτωμένος
και μπήκε μες στο μνήμα του.

Ύστερα βγήκε ο δολοφόνος
κρατώντας ένα δίκανο
Δήλωσε: «Τι ωραίος φόνος
και μ’ έλεγαν ανίκανο»

Μόνο η βροχή ξέρει μόνο η βροχή ξέρει
και λέει τραγούδι βουβό
Μόνο η βροχή κλαίει μόνο η βροχή κλαίει
μ’ ένα τραγούδι μισό...