Απ’ τις σταγόνες της βροχής που χτυπάνε
πάνω στο τζάμι και σαν δάκρυα κυλάνε
σαν μια που χρόνια κρατάω μέσα μου εικόνα
ερωτευμένη είμαι ακόμα με ένα γκρίζο χειμώνα.

Κι η σκέψη μου σε σένα πάλι τώρα τρέχει
κι η καρδιά μου άλλο μόνη να `ναι δεν αντέχει
και μια θλιμμένη μελωδία απ’ της βροχής τους ήχους
να μου θυμίζει ξανά παλιούς σου στίχους.

Κάθε σταγόνα ένα χαμένο όνειρό μου
κι όλα τα σύννεφα ξανά στο μυαλό μου
κι ενώ μιλάω στο Θεό μια ευχή μόνο κάνω
να κλαιει ο ουρανός για μένα σαν πεθάνω.

Και έκλαιγε μαζί σου τότε ο ουρανός
γιατί είχε ακούσει βλέπεις της ευχή σου ο θεός
και σαν δάκρυα γεμάτα από πόνο
το ταξίδι της βροχής μοιάζει μέσα στο χρόνο.

Κι ενώ τα πάντα σκεπάζει εγώ πονάω
δε σκέφτομαι τίποτα απλώς τραγουδάω
ψάχνω για σένα κάπου εκεί στη βροχή
και αναρωτιέμαι γιατί αυτή η ευχή.

Και αλήθεια σ’ άκουσε ο Θεός
και έκλαψε ο ουρανός
και αναρωτιέμαι στη βροχή,
γιατί αυτή η ευχή.

Και όλη η ζωή σου έμοιαζε με τη βροχή
και κάθε όνειρο χαμένο ζούσε μέσα στην ευχή
γι’ αυτό τα δάκρυα κυλάνε του ουρανού
κι είναι σαν να ακούω τη φωνή σου από παντού.

Και σφίγγω τα μάτια μου να μη δακρύσω
κοιτάω ψηλά και δε θέλω να μιλήσω
σ’ όλους εκείνους που στα μάτια με κοιτάνε
σιωπηλοί κι ανήμποροι, δήθεν πονάνε
που δεν μπορούν να σε νιώσουν στη βροχή
δεν τους αφήνει για άλλη μια φορά η ντροπή,
μα εγώ το ακούω το τραγούδι σου στα σύννεφα ψηλά
κι αλήθεια νιώθω πιο καλά.

Όταν ξέρω ότι για μένα τραγουδάς
και θα `ναι σίγουρα σαν να με φιλάς
κάθε φορά που θα κλαίει ο ουρανός
θα θυμάται την ευχή σου ο θεός.

Και αλήθεια σ’ άκουσε ο Θεός
και έκλαψε ο ουρανός
και αναρωτιέμαι στη βροχή,
γιατί αυτή η ευχή.