Οι Έλληνες κάποιους καιρούς
τα βάζανε με τους θεούς
και χτίζανε τα κάστρα
γιά να πατήσουν τ’άστρα.
Φέρνουν λιθάρια ριζιμιά
και ξεχερσώνουν τα βουνά
μέτρα και πάλι μέτρα
τους τέλειωσεν η πέτρα.

Βάζουν βουνό σ’άλλο βουνό
σκαλίτσες γιά τον ουρανό
μα κι οι θεοί θυμώνουν
τα χέρια τους απλώνουν

Να μην τους φτάνουν τα ψωμιά
και ναν’όπως το γράφω
όπου καθένας θα πεινά
εκεί να βρίσκει τάφο
όπου καθένας θα πεινά
εκεί να βρίσκει τάφο.

Οι έλληνες έναν καιρό
ψωμί δεν είχαν και νερό
γι’αυτό σε κάθε βήμα
σκάβανε κι ένα μνήμα.

Βάζαν κανάτι πήλινο
και σταυρουδάκι ξύλινο
λαδάκι και λυχνάρι
να φέγγει το Γενάρη.

Μπαίνανε μέσα νηστικοί
και περιμέναν μοναχοί
την ώρα του θανάτου
να κατεβούνε κάτου.

Μα είχανε καλού κακού
μαζί τους το κανάτι
μήπως ιδρώσουν και διψούν
ο χάροντας και τ’άτι.
Μήπως ιδρώσουν και διψούν
ο χάροντας και τ’άτι.