Όποιος αγαπάει πληρώνει
παραμύθι μου παλιό
τα φεγγάρια του σκοτώνει
σαν θα’ρθει το πρωινό.

Πάντα θα’μαστε μονάχοι
το’ξερα από την αρχή
άπιστη ψυχή
και παρηγοριά για να’χει
ψάχνει τούτο το κορμί
να βρει αφορμή.

Τα τραγούδια δεν αντέχουν φως μου
μοιάζουνε με τα φιλιά
μες στην παγωνιά
κι όλο σέρνουν τους καημούς
του κόσμου
για τα πάθη μας και τα λάθη μας
τα παράπονα τα κρυφά.

Ό,τι έχω αγαπήσει
μ’ έχει φτάσει ως εδώ
να διαλέξω μ’έχει αφήσει
το γκρεμό ή το θεό.

Μα τα ζάρια τα πειράζεις
κάθε τόσο στα κρυφά
χίλια φονικά
σαν φαρμάκι είσαι και στάζεις
κι είναι κάθε αγκαλιά
μια πληγή βαθιά.