Πάνω απ’ όλα η σιωπή δεν αντέχεται.
Όση αλήθεια και να τρως δε χωνεύεται,
πάντα φτάνει πιο νωρίς εκεί που πρέπει
κι ο φόβος την τυλίγει σαν χαρτί στην πίσω τσέπη.
Σε σας μιλάω που ξερνάτε ανθρωπίλα,
τη μουγγαμάρα σας ή του μπλα μπλα την ξεφτίλα
κι απευθύνομαι ξανά σ’ αυτούς που ακούν (αν ακούν)
να σηκώσουν το βλέμμα και δουν (φως)
στο μισοσκόταδο που αφήνει χαραμάδα οργής·
να πολεμάς ρε – άμα δεν ήμουν σαφής –
να πολεμάς και να μιλάς, αφού έτσι θα σ’ αρέσει,
να τραγουδάς κι ας μην υπάρχει αυτί για να σ’ αντέξει,
να γελάς – πικρά πολύ τα γέλια –
να ονειρεύεσαι πάντα να σ’ έχουν έννοια,
να φτύνεις, να ξερνάς, (να κερνάς) τ’ αχώνευτα,
κράτα τ’ απλά, τ’ αληθινά και τ’ αυτονόητα·
μίλα ν’ ακούω όταν θα μπω στο μονοπάτι πέρα
κι άμα θα βρω τον τρόπο, θα βγω παραπέρα
για να κεράσω το τίποτα λαβωματιά θανάσιμη·
κώδικας δώδεκα Blah blasphemy.
Ματώθηκες απ’ όλα τ’ ανιστόρητα
και στάθηκες κοντά σ’ όλα τα απαρηγόρητα,
πύρινη γλώσσα γίνε τώρα και λαβωματιά θανάσιμη
– κώδικας δώδεκα, blah blasphemy
Στα συγκαλά σου, έλα, έχεις γερή κράση.
Τους τα ‘χωνες στη φέξη, τώρα χώσ’ τα και στη χάση·
σε καρτερούν οι αποκλεισμένοι οι προδομένοι κι οι άσημοι
– κώδικας δώδεκα, blah blasphemy.

Δεν ταυτίστηκα, μόνο στα όμορφα ανοίχτηκα·
βρήκα τ’ απίθανο, το ζω κι έτσι ορκίστηκα
μετά πως κάθε ανάσα που μετρά η φωνή μου,
δε θα προδώσω ούτε την εκδίκησή μου.
Άμα λασκάρει η συνείδησή τους, τρίζει,
πάντα το ψέμα τους παραφουσκώνει και τραυλίζει
σα μεθυσμένος και ευνούχος σωσίας,
παράλυτος πολίτης πράμα της μπουρζουαζίας
που το παίζει και προφήτης κάπου κάπου,
αναιμικιώρης, ξεπεσμένος, μη μου άπτου
που με σπασμένα γαλλικά και κοκκινίσματα
’μολογά του τίποτα αισχρά παντρολογήματα·
μα εγώ επιμένω να γράφω λόγια με ρίμα,
κράτα δυο ψίχουλα μόνο από ένα βλάσφημο ποίημα
και μπρος ξεκίνα για να σ’ ακούσουν ξεκίνα,
έτσι κι αλλιώς για όλους μας έπεσε σύρμα.
Μα όσο κοντεύουν (να φτάσουν), άλλο τόσο μακραίνουν
με τυφλοσούρτη ούτε τα μισά δε μας κλέβουν
κι ό,τι είναι τώρα θα το πούμε χύμα, αρμάδα μάχιμη,
να επιβιώσουμε, λέμε, κι εμείς οι βλάσφημοι.