Οι καλλιτεχνάδες τώρα πια πιασμένοι όλοι αλά μπρατσέτα
σπάνε τα γαμησιάτικα και τα παχιά πακέτα
με χορηγούς, μανατζεραίους και γραφεία
μια ξεπεσμένη και χωρίς κώδικα μαφία.
Τροβαδούροι, έντεχνοι, σκυλάδες,
χιπχόπερς κι οι μεγάλοι μας ροκάδες,
τώρα πια με ίδια αισθητική κι αξία,
πολιτιστική εθνική κοινοπραξία.
Πρέπει να μάθεις να κρατάς την αναπνοή σου
και να ζεις με των κάλπηδων τη μπόχα.
Όχι, δεν ξέπεσε απόψε ο τραγουδιάρης σου
απλά το φόντο είναι άσπρο και φάνηκε καλύτερα·
έτσι ήταν πάντα, κι εσύ καυχιέσαι πως για χάρη σου
στερείται από τα όμορφα για όσους έρθουν ύστερα.
Και χαραμίζεις τα πενιχρά σου εφόδια σκέψης,
για να διπλάρεις ξέλυτος τη θλιβερή του ζήση,
μα απ’ του υπονόμου την άχνα τι να κλέψεις
Άντε μια καβάτζα, τρεις μυτιές, κι ένα βρωμικο γαμήσι.
Λοιπόν, μακελεμένε ήρωα του τραγουδιού μου
μια στάλα κατράμι έριξες σ’ ένα βαρέλι μέλι
να μαγαρίσεις τα όνειρα του αγέννητου αδερφού μου,
γι’ αυτό με κόφτουν όσα λες κι ό,τι θα πεις με μέλλει.
Ντόρος να γίνεται οι μεγαλόστομοι δουλειά να έχουν,
χρειάζεται συνένοχους το ψέμα τους·
οι πυροβάτες όμως στα χαμοτόπια εδώ αντέχουν
να σβήνουν πάλι στη φωτιά το καμένο πέλμα τους.
Τρέχα από πίσω τους, λοιπόν, χειροκρότα σφύρα
η δήθεν λευτεριά τους μυρίζει κλεισούρα
σαν σύντομη ανάδυση από βαθύ κρατήρα
τώρα έχει κόντρα άνεμο, βγάλτη και κατούρα.
Και στην υγειά σου κι όλο να χαριεντίζεσαι
σαν ανήμπορος κλακαδόρος στη γιορτή τους
και σαν κουφάρι στον ήλιο να ξασπρίζεσαι
κι ό,τι σκαρφίζεσαι τροφή τους.
Ψάξε στ’ αποκαϊδια, μα μη σε πάρει μάτι·
οι ηλίθιοι υπερασπίζουν τα λάθη τους με σθένος
και σαν τους μένουν τα ριμαγμένα αμανάτι
γέρνουν προς τα δω· συγγνώμη, απόψε νιώθω ξένος.
Δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας, δεν είμαι δημοπράτης
να πουλάω στην καλύτερη τιμή αυτό που δε μου ανήκει.
Είμαι αρνητής πυρόγλωσσος κι άφραχτος αντάρτης,
να λευτερώσω θέλω από τη μέγγενη μια νίκη.
Όσο εκείνοι που αγαπάς κερώνουν την ψυχή σου
και ράβουν σιγή στη φορεσιά τη roja,
πρέπει να μάθεις να κρατάς την αναπνοή σου
και να ζεις με των κάλπηδων τη μπόχα.
Πρέπει να μάθεις να κρατάς την αναπνοή σου
και να ζεις με των κάλπηδων τη μπόχα.