Όταν γεννιέται ένα τραγούδι κάτι πάντα ν’ αλλάζει,
κάποιο μάγεμα να ρίχνεται ν’ αρπάζει
τ’ άσπρο χαρτί και τη φωνή σου,
τέντωσ’ τα αυτιά, και την καρδιά σου άκου, κι ανοίξου
στ’ απλόχωρο, κράτα απ’ το σύμπαν το στενόχωρο
μόνο το δρόμο, ν’ αγγίζεις χώμα πρόσφορο.
Ψάξε να βρεις τη σκέψη σου κι ύστερα ζήσε,
την κάθε λέξη ακάλεστη κι αν είναι ρίξε
σα σφαίρα μες στη νύχτα·
γράφε κι ας στέγνωσε η πένα απ’ τη νύστα.
Μην περιμένεις τη μούσα σου κι απόψε να ’ρθει
γράψε μονάχος κι εκείνη αν έρθει να βρει
ποίημα αφτιασίδωτο, σιγοτραγουδημένο,
θαύμα μικρό, δικό σου, κομμένο και ραμμένο
όχι να γίνει άλλο ένα τραγούδι αγάπης,
αλλά μουρμούρα, μουγκρητό του ονείρου κι εφιάλτης.

Poema θα πει μεγάλη φυγή,
σκοπός, τέρμα, γνώση, φαντασία, οργή.
Θα πει τραγούδι κι ονείρου ξόδεμα,
θα πει παιχνίδι μες στις λέξεις, το χρυσό κομπόδεμα,
στίχοι με νόημα ή μεθυσμένοι που ξεπηδούν από πληγή ματωμένη.
Δεν είναι απλά μια γνώμη, σκέψου και πάψε να ρωτάς
κάλλιο λιθάρι λένε παρά τα λόγια στην τύχη να πετάς.
Είν’ το αποκούμπι μου, στην περηφάνια σφήνα
κι ένα ψέμα περίσσιο με την αλήθεια σουρντίνα,
είν’ το παράξενο, αν θυμάσαι, αηδόνι
που μου σφυρίζει τις λέξεις κι ο στίχος τελειώνει.
Γι’ αυτό όταν πια ό,τι γράφεις σ’ αφήνει,
ακούς μια πόρτα ν’ ανοίγει να κλείνει
κάποιος μπήκε ή έφυγε κι άκρη για να βρεις,
διάβασε το και θα καταλάβεις.