Τα πιο θεόρατα,
του κόσμου τ’ αόρατα,
μετρώ....
Ημερολόγια,
του χρόνου υπόγεια
μετρό.

Μικρά
τα λόγια για να πούνε
αυτά που δε θα δούμε
δίχως καρδιά.
Σε μια εφημερίδα
τον κόσμο όλο είδα
μες στα μικρά.

Άνεμος βγαίνει ο νους
πάνω σε μπλε ουρανούς
κόσμους να δει μακρινούς.

Τι θα γίνει μετά
μη ρωτάς, τι σε νοιάζει....
Όσο ο νους θα πετά,
πετά κι η καρδιά.

Μην τελειώσουμε εδώ,
στην αρχή του αιώνα
σαν τραγούδι μισό
που δεν το ‘παμε ακόμα
να θυμάσαι όπου πας
να μην ξεχνάς, να μ’ αγαπάς.

Τα λόγια χάνονται,
το ψέμα αν αισθάνονται.
τ’ ακούς;
Κι αυτά που μένουνε
αγάπης υφαίνουνε
ιστούς.

Θα ρθείς
με πόθου λεωφορεία,
του δρόμου την ανία
μη φοβηθείς
αν είχες τα φτερά μου,
το πέταγμά σου θάμουν
μην κουραστείς.

Άνεμους στέλνω ξανά...
πέρνα ποτάμια, βουνά...
όποιος θυμάται γυρνά...

Mα οι μέρες περνούν
και οι νύχτες με βρίσκουν
να μιλώ του θεού
που είσαι αλλού.

Μην τελειώσουμε εδώ,
στην αρχή του αιώνα
σαν τραγούδι μισό
που δεν το ‘παμε ακόμα
να θυμάσαι όπου πας
να μην ξεχνάς, να μ’ αγαπάς.