Θα σε θυμάμαι.
Όταν ανθίζουνε οι κήποι,
θα είσαι η άνοιξη που λείπει.
Θα σε θυμάμαι.

Θα σε θυμάμαι.
Θα είσαι πάντα, όπου και να ’μαι,
τ’ όνειρο δίχως να κοιμάμαι.
Όπου και να ’μαι, όπου και να ’μαι.

Θα σε θυμάμαι, όσο ζω θα σε θυμάμαι,
πιο δυνατά όσο τα χρόνια θα περνούν.
Δεν είμαι, βλέπεις, από κείνους που ξεχνάνε,
δεν είσαι, βλέπεις, απ’ αυτές που τις ξεχνούν.

Θα σε θυμάμαι.
Στα καπηλειά όταν γυρνάω,
θα ’ναι για σένα που μεθάω.
Για σένα θα ’ναι.

Θα σε θυμάμαι.
Όταν στ’ αλήθεια αγαπάμε,
είν’ αυταπάτη πως ξεχνάμε.
Αχ, δεν ξεχνάμε, αχ, δεν ξεχνάμε.

Θα σε θυμάμαι, όσο ζω θα σε θυμάμαι,
πιο δυνατά όσο τα χρόνια θα περνούν.
Δεν είμαι, βλέπεις, από κείνους που ξεχνάνε,
δεν είσαι, βλέπεις, απ’ αυτές που τις ξεχνούν.