Ως πού τα νύχια αυτά θα μ’ έχουν ανεβάσει
όταν θα ανοίξουν να μ’ αφήσουνε να πέσω
Στης σκοτεινής ανατολής γυρνάω το αδράχτι
Πως την ψυχή μου σ’ ανέμους να καταθέσω

Πίνουν τα χείλια μου τη δροσερή ανάσα
Έτσι κι αλλιώς δεν έχω τίποτα να θέσω
Στον αδερφό μου είπα πως δε θα μπορέσω
έχω χαθεί σε κάποιο σπίτι, κάπου στην Ελλάδα

Τόσο ανεξήγητα τα χιλιοειπωμένα
όταν τα νύχια αυτά θα μ’ έχουν ανεβάσει
μέχρι να ανοίξουνε θα έχουμε ίσως φτάσει
εκεί στη μαύρη ανατολή που θα φορέσω

Κι έτσι τινάζω απ’ τις πληγές μου το αλάτι
κι όπως πετώντας πιο ελαφρύς απ’ τον αέρα
δε θα χωρέσω στης ασχήμιας το παλάτι
τόσο απλά στην νύχτα αυτή θα γίνω μέρα