Θα σας πω μιαν ιστορία
που δεν τη γράψαν στα βιβλία
ήτανε λέει η μουσική
μια κόρη λυγερή.
Αγαπούσε ένα παλληκάρι
πού `ταν άσσος στο δοξάρι
έρωτα όλοι τον φωνάζαν
και στη δόξα του στενάζαν.

Μα η μοίρα η σκληρή
κλείνει τη μουσική
σ’ ενός πύργου το κελί
για να πάρει γαμπρό
έμπορα και χοντρό
να του κάνει κι ένα γιο.

Σαν ο έρωτας μαθαίνει
την καλή του που έχουν κλεισμένη
στέλνει μήνυμα κρυφά
με τ’ ανέμου τα φτερά
να της πει να περιμένει
γιατί η θάλασσα τον δέρνει
μέχρι στη στεριά να βγει
και να πάει να τη βρει.

Μα η μοίρα η πικρή
το μαθαίνει κι αυτή
και καλεί την αστραπή
για να ρίξει φωτιά
να καούν τα φτερά
με τα λόγια τα κρυφά.

Μα ούτε μοίρα ούτε χρήμα
πίσω δεν το πάει το κύμα
κι όπως λεν κι οι ναυτικοί
ο έρωτας στρέφει το πανί
για να πάει στην καλή του
τη γλυκιά τη μουσική του
να την πάρει απ’ τους εμπόρους
κι όλους τους λιμοκοντόρους.

Κι από τότε μαζί
έρωτας μουσική
ζούνε μέσα στην ψυχή
και μας κάνουν τραγούδια
της καρδιάς αγγελούδια
κι η αγάπη τους να ζει.

Κι έτσι ζήσανε αυτοί καλά
και εμείς καλύτερα.