Σε φαντάζομαι έτσι.
Όπως γεννήθηκες. Γυμνή.
Μέσα σε έναν παλιό ερημωμένο κοιτώνα.
Να τριγυρνάς μπροστά από μια παλιά, σχισμένη φωτογραφία μας και να σε πνίγει η αγκαλιά της δικής μου αγάπης. Της δικής σου ηδονής.
Μεθυσμένη όπως θα είσαι, να φοράς εκείνο το σάλι που σου είχα χαρίσει και να ταξιδεύεις σε κόσμους τρελούς, σε κόσμους δικούς μας, παιδικούς, ονειρεμένος.
Κι εγώ να γεύομαι την όμορφη αυτή σάρκα σου και τη μυρωδιά της αγάπης σου.

Με μέθυσε σήμερα, αυτό το μικρούλι ανάγλυφο αεράκι.
Ακόμα κι αυτή τη νύχτα έτρεχα, λίγο πιο γρήγορα από την ανάσα μου. Λίγο πιο γρήγορα από το όνειρό μου. Έτρεχε και το κορμί μου ξοπίσω σου προσπαθώντας να πιστέψει σε κάτι που..., άσε, άσε δεν ξέρω. Ίσως αυτό με πετάξει κάπου αλλού. Ίσως και να με κρατήσει στην αγκαλιά της γης.

Βλέπω όμως, να είναι αδικοχαμένες οι σιωπές μου. Ποτέ δε γελούν. Ποτέ δεν κλαίνε. Ποτέ δεν τραγουδούν.
Θείο δώρο οι στιγμές μου, για μία πορεία προς το θάνατο. Λίγα χρόνια ακόμα και μετά..., ηρεμία και διδαχή.

Είναι η τελευταία φορά που θα με δείτε να τρομάζω και ο κρύος ιδρώτας μου θα λούζει το κουρασμένο μου σώμα.
Παντού. Παντού κίτρινα φώτα σκορπισμένα στο χρόνο και εσείς όλοι θα γελάτε μαζί μου όπως την πρώτη φορά που ερωτευτήκατε.
Δειλά δειλά θα με δείτε να φοράω έναν κόκκινο χιτώνα, βρωμικο από τη σκόνη...
Αυτόν που μου είχατε κάνει κάποτε δώρο στη γιορτή μου.
Μετά; Μετά θα στήσω ένα χορό. Ένα ξέφρενο χορό σε μια παραλία.
Θα είμαι εγώ, εσείς και η αύρα μου. Και θα χορεύουμε γύρω γύρω από τη φωτιά.
Θα παίξουμε κι ένα παιχνίδι. Ένα πρόστυχο παιχνίδι..., το παιχνίδι της δικιάς σου παλιάς αγάπης.
Θα διαλέξουμε μία νύχτα όμορφη σαν σήμερα και ένα μέρος όπου το φως της σελήνης να χύνεται επάνω μας
και να μας αγκαλιάζει με στοργή. Όπου το φως των αστεριών να χάνεται μέσα στα μάτια μου. Σε ένα μέρος, όπου το δικό μου φως, θα σας γεμίσει με έρωτα και ηδονή.
Κι εγώ θα κρατάω τον χρόνο δίπλα μου. Ακίνητο. Αλυσοδεμένο.
Τα κορμιά σας θα ξεψυχήσουν από τον πόθο μέσα στα ζεστά φιλιά μου και θα γίνετε ένα με εμένα. Ένα με την αγάπη.
Και θα καθήσουμε παρέα στην αμμουδιά μέχρι που..., η γη θα αρχίσει να καίει κάτω από τα πόδια μας.
Μέχρι το απαλό αεράκι ..., να διώξει τη σκόνη από τον λερωμένο, κόκκινο χιτώνα μου.