Διαβάζω το σημείωμά σου
στον πάγκο της κουζίνας
μου γράφεις πως θ’ αργήσεις,
πως ίσως δε θα `ρθεις

Ατέλειωτες ώρες
σε καριέρα και δουλειά
σου λέω περνά η ζωή μας
και πίσω δε γυρνά

Μου λες πως έτσι ειν’ οι σχέσεις
κι εγώ σου λέω χωρίς εσένα δεν ζω
Μου λες να μείνουμε φίλοι
μα εγώ για κάτι τέτοιο αδιαφορώ

Ξεπέρασα τον εαυτό μου,
τα είδα όλα θετικά
μα κάθε μέρα μου γινόταν πιο λίγη
κι εσύ ακόμα πιο μακριά

Μα πες μου επιτέλους τι ψάχνεις
μες το χρυσό σου το κλουβί
που όνειρο κι αυταπάτη
δεν ξεχωρίζεις τι θα πει

Μου λες πως έτσι ειν’ οι σχέσεις
κι εγώ σου λέω χωρίς εσένα δεν ζω
Μου λες να μείνουμε φίλοι
μα εγώ γι κάτι τέτοιο αδιαφορώ

Σ’ αγκαλιάζω
και σε σφίγγω δυνατά
σ’ αυτού του κόσμου
τη βουβή την ερημιά

Ανοίγω πόρτες το πρωί
κλείνω το μάτι στη ζωή
αυτή η αγάπη
δεν θ’ αφήσω να χαθεί

Κι ας λες πως έτσι ειν’ οι σχέσεις
εγώ θα λέω χωρίς εσένα δεν ζω
Κι ας λες να μείνουμε φίλοι
εγώ αδιαφορώ