Ο χρόνος μικρό παιδί που τρέχει
προσπερνά τα όνειρά μου
λιγοστεύει τα όριά μου

Ο χρόνος σαν ποτάμι που κυλάει
την ψυχή μου ταξιδεύει
μα ποτέ, ποτέ δε μου μιλάει

Ο χρόνος αλήτης μες στην πόλη
στου κορμιού την αγωνία
ασελγεί με νοσταλγία

Ο χρόνος που πια δε θυμάται
αν χαίρεται μαζί μου
η λυπάται

Ο χρόνος αυτός θα μου δείξει
πως είναι όταν κλείνουν οι πληγές
σαν γράμμα στην πόρτα θα ρίξει
ελπίδες φτηνές, δανεικές
Δυο λέξεις.. Κι αυτές βιαστικές..

Ο χρόνος μπαλκόνι που πετάει
ο ουρανός δε το χωράει
κι ο αέρας το φυσάει

Εκεί το γέλιο δε χορταίνεις
σαν έρχεσαι κοντά μου
και πάλι ξεμακραίνεις

Ο χρόνος ηλιαχτίδα που περνάει
χαραμάδες τα όνειρά σου
για να βρει τη μυρωδιά σου

Ο χρόνος που πια δε φοβάμαι
μόνο χαίρομαι μαζί του ή λυπάμαι...

Ο χρόνος αυτός θα μου δείξει
πως είναι όταν κλείνουν οι πληγές
σα γράμμα στην πόρτα θα ρίξει
ελπίδες φτηνές, δανεικές
Δυο λέξεις.. Κι αυτές βιαστικές..