Νεντράνισα το βλέμμα μου στ’ αλαργινά σου μάτια
πανί που εξέβαψες κι εσύ στου ήλιου την πυρά
εξέχασα τον έρωτα σ’ ένα ασκιανό του χρόνου
και ήκοψα στα τέσσερα του πόνου τη χαρά.

Χρόνια μας εταξίδευγες σ’ άγρια μονοπάτια
του Λυβικού αερικό και ξωτική ομορφιά
αχ αρμενάκι πού `γινες σαρανταδυό κομμάτια
και ήβαψες του πέλαγου τη σκούρα ζωγραφιά.

Βρέχει και μοσκομύρισε το χώμα στο σοκάκι
μη με μαλώνεις που βουβός παλεύγω τον καημό
λένε πως ανεράιδα μου πήρε τη μιλιά μου
μια νύχτα που μου πάντηξε γυμνή στον ποταμό.

Πέτρα την πέτρα εξέφτισες καιρέ μου ηλιοκαμένε
κι η αναπνιά σου πού `τανε κλωνί αρισμαρί,
μαράθηκε και ήρθανε κυράδες `που τα ξένα
και τηνε βαλσαμώσανε σ’ αστραφτερό γλαστρί.

Δεν είναι η παραξενιά που κάθομαι και παίζω
ούτε και το παράπονο που θέλω να το πω
είναι που εδροσουλιάστηκε στα χείλη μου το γέλιο
και η ζωή που μίσεψε όλη χωρίς σκοπό.