Δεν είναι που με άφησες στη μέση του δρόμου,
μες τη βροχή αιτία καμία
να μην ξέρω που πάω
κι εγώ ως το κόκαλο μούσκεμα
ρωτάω τις νύχτες ποια χρέη πληρώνω
γιατί μ’ όλα αυτά σ’ αγαπώ.

Το ξέρω είν’ η αγάπη μια πόρτα κλειστή
μια γωνία σκοτεινή που ποτέ σου
δεν ξέρεις τι κρύβει,
ένα παιχνίδι που πίσω του τρέχω
κι αντέχω, γιατί άλλο δεν έχω.

Μόνο όταν περνάς και γελάς
στην παρέα μ’ εκείνο το μάγκα
την καρδιά μου ραγίζεις
και μοιάζει παλιά γκρεμισμένη παράγκα.

Γελάω που μ’ έχει πάρει το κύμα και πάω
κι ούτε ρωτάω, λιώμα στα μπαρ
ότι πίνεται πίνω.
Κι αν έχω γίνει σκουπίδι
δικό μου το θέμα, δικό μου το αίμα,
δεκάρα σου λέω δε δίνω.

Το ξέρω είν’ η αγάπη μια πόρτα κλειστή
μια γωνία σκοτεινή που ποτέ σου
δεν ξέρεις τι κρύβει,
ένα παιχνίδι που πίσω του τρέχω
κι αντέχω, γιατί άλλο δεν έχω.

Μόνο όταν περνάς και γελάς
στην παρέα μ’ εκείνο το μάγκα
την καρδιά μου ραγίζεις
και μοιάζει παλιά γκρεμισμένη παράγκα.