Αφήνω ένα γεια
κι ανοίγω πανιά
και καίω τα παλιά σε άλλη αγκαλιά
στου δρόμου τη ζάλη.
Και πριν τα πρωί θα έχω χαθεί
κομμένη γραμμή κι αν θες το γιατί
το γράφει η βροχή.

Με τελειώνεις και με πετάς,
μου λες παραμύθια της Χαλιμάς.
Με τελειώνεις και με πετάς
στην άκρη του δρόμου.

Κομμάτια παλιά
μαζεύω ξανά,
με μια μολυβιά, τα σβήνω όλα αυτά
και γι’ άλλα πετάω.
Κουράστηκα πια κι ανοίγω πανιά,
αυτή τη φορά, δυο σκέτα φιλιά
δεν είναι αρκετά.

Με τελειώνεις και με πετάς,
μου λες παραμύθια της Χαλιμάς.
Με τελειώνεις και με πετάς
στην άκρη του δρόμου.

Κι άμα ξημερώσει ποιος θα με σώσει,
ποιο βαρύ τσιγάρο και ποιο φιλί
να βρει το κορμί κορμί και να λιώσει,
να βρει κι η καρδιά φωτιά κι αφορμή.

Με τελειώνεις και με πετάς,
μου λες παραμύθια της Χαλιμάς.
Με τελειώνεις και με πετάς
στην άκρη του δρόμου.