Ανίκητο σε φώναζαν
στην πόλη που σε γνώριζαν
αδέρφι του αγέρωχου Γαζή
και είχες τα πιστόλια σου
κρυμμένα στα κουρέλια σου,
μεγάλωσες μα έμεινες παιδί.

Δεν έκρυβες τη φτώχεια σου
και μέσα απ’ την υπόγα σου
μιλούσες για μια νέα εποχή
και μεις που σ’ αγαπήσαμε
ποτέ μας δεν ρωτήσαμε
γιατί κι εσύ κατέβηκες στη γη.

Αδέρφια σου χαθήκανε,
οι φίλοι δεν κρατήσανε
κι εσύ γυρίζεις φλόγα μοναχή.
Μην κλαις και μην οδύρεσαι
το ξέρω πως αμείνεσαι
καθώς πυροβολάνε τη ζωή.

Απ’ το όνειρό μας πιάνεσαι
και μες στη νύχτα χάνεσαι
ελπίδες έχεις γίνει το πρωί,
στον τοίχο που σε διάβαζα
τα λόγια σου λογάριαζα
που έγραφες