Ήμουνα στα Πετράλωνα
Πατούμενα εμπάλωνα
Μόνος μουτζουρωμένος
Στις πρόκες μου σκυμμένος
Μα τη Μαριώ συνάντησα
Μαζί της τηνε πάτησα
Εζήλεψα τ’ αστέρι της
Και ζήτησα το χέρι της

Με κοίταξε και γέλασε
Κι ύστερα με μαχαίρωσε
Και μού `πε πως τσαγκάρη
Δεν ήθελε να πάρει

Τώρα η Μαριώ παντρεύτηκε
θαρρεί νοικοκυρεύτηκε
Γαμπρός ο τοκογλύφος
Μα ανθρωπιά ούτε ίχνος
Στα μεταξένια φτιάχτηκε,
Μα διόλου δε στοχάστηκε
Πως είναι υφασμένα
Με δάκρυ και με αίμα

Θα της φορούσα δίμιτο
Μα θα ‘τανε ακτίμητο
Φτιαγμένο από τις πρόκες μου,
Τους τίμιους ιδρώτες μου

Σκυφτός πάλι στη μοίρα μου,
Ανάθεμα στη μοίρα μου
Μα τώρα τα καρφιά μου,
Όχι για τα πατούμενα
Μα ίσια στη καρδιά μου