Τις άδειες νύχτες όλοι μιλούσαν για τη βροχή,
για μας η ελπίδα και η αγάπη είχαν χαθεί.
Λες και η καρδιά απ’ τον ατέλειωτο τον ουρανό
κράτησε μόνο τη συννεφιά κι έναν καημό.

Τις άδειες νύχτες όλοι γελούσαν για τα παιδιά,
στα κρύα μας χέρια δεν είχε λύπη μήτε χαρά.
Κι εγώ τις ώρες που έχουν χαθεί ψάχνω να βρω
σε μια κάμαρη με το ταβάνι για ουρανό.

Τις άδειες νύχτες βλέπαμε στο όνειρο μια ακρογιαλιά,
τον ήλιο ελεύθερο, τα μάτια όμορφα και λαμπερά.
Τώρα τον ήλιο μας όλα τα σύννεφα τον κυνηγούν,
τώρα τα μάτια μας βλέπουν τη θάλασσα και δε μιλούν.

Τις άδειες νύχτες ονειρευόμαστε μια ακρογιαλιά,
τον ήλιο ελεύθερο, τα μάτια όμορφα και λαμπερά.