Θυμάμαι μπρος να στέκει μια σκιά
Που τάιζαν γιορτή τα σωθικά της
Είχε δυο μάτια, δυο χείλη, μια καρδιά
Μα και ένα πόνο να τη ξυπνά απ’ τα όνειρά της.

Θυμάμαι είχε ξαπλώσει μια γιορτή
Και ακόμα κείτονταν και στα γενέθλια της
Και όπου την άγγιζαν ήτανε ζεστή
Φωτιά θυμάμαι να `ναι και η ματιά της.

Θυμάμαι να κοιτάω ένα κερί
Που το φυσά ο άνεμος και λιώνει
Όσα μου παίρνεις και δεν έχω πια μαζί
Είναι σαν θάνατος που ποτέ του δεν τελειώνει.

Και στέκομαι μπροστά της σαν παιδί
Με τόση ασχήμια που ούτε η κόλαση αντέχει
Τι να σου πω που δε μου έχεις πει κι εσύ
Τι να σου πω που στην ψυχή μου όλο βρέχει.

Κόλαση, εσύ θα κλαις μπροστά στο τάφο των παιδιών σου
Που θα `ναι μέσα ζωντανά.
Κόλαση, κι ας μην αγάπησες ποτέ την ομορφιά της
Δε θα την δεις ποτέ ξανά.