Μου λες δεν πειράζει
που όταν βραδιάζει
ανοίγω τα φτερά.
"Θα βγω να ξεσκάσω,
την πλήξη να σπάσω"
σου λέω τρυφερά.
Μα πώς ν’ αντιδράσω
και γνώμη ν’ αλλάξω
στο άρρωστο μυαλό;
Φεγγάρια αλήτες
σε πρόστυχες νύχτες
μου φέγγουν να περνώ.

Μα όταν γέρνω στο κορμί σου πάλι
μες στον ιδρώτα σου να κολυμπώ
και δεις στα μάτια μου πως πήγα μ’ άλλη,
δώσε μου, δώσε μου, δώσε μου μαχαίρι να κοπώ.

Κι ενώ μετανιώνω
στις τύψεις μου λιώνω,
βουλιάζω στο πιοτό.
Φιλιά και σημάδια
σε ένοχα βράδια
να σβήσω προσπαθώ.
Κορμιά λιποτάχτες,
της νύχτας αντάρτες,
με σέρνουν τελικά.
Στο αίμα τους μπαίνω
κι ενέχυρο μένω
στο πάθος μου ξανά.

Μα όταν γέρνω στο κορμί σου πάλι
μες στον ιδρώτα σου να κολυμπώ
και δεις στα μάτια μου πως πήγα μ’ άλλη,
δώσε μου, δώσε μου, δώσε μου μαχαίρι να κοπώ.