Είχα μια αγάπη κι εγώ
και το μυαλό μου θολό
για δυο ματάκια,
μάτια τόσο γλυκά.

Είχα μια αγάπη τρελή
κι είχα πιστέψει πολύ
πως ήταν όλα,
όλα ρομαντικά.

Μα τι συμφορά μου
καημένη καρδιά μου
θα ψάχνω χρόνια
να βρω τα νερά μου.

Αυτά τα μάτια ήτανε πλάνα
καταιγίδα και τραμοντάνα,
με είχαν γελάσει το ξέρει η πλάση
πως παίξαν μαζί μου και μ’ έχουν ξεχάσει.

Αυτά τα μάτια ήτανε πλάνα
καταιγίδα και τραμοντάνα,
τρικυμία και συμφορά.

Τώρα δε χάνω καιρό
κι άλλη αγάπη θα βρω
άλλα ματάκια,
μάτια τόσο γλυκά.

Να με κοιτούν πονηρά
να τα φιλώ τρυφερά
και να `ναι όλα,
όλα ρομαντικά.

Μα τι συμφορά μου
καημένη καρδιά μου
αν τύχει να χάσω
ξανά τα όνειρά μου.

Δε θέλω μάτια
που να `ναι πλάνα,
την φοβάμαι την τραμοντάνα.

Δε θέλω ματάκια
που ψέματα λένε
που με ξεγελάνε
και πάντα με καίνε.

Δε θέλω μάτια
που να `ναι πλάνα,
την φοβάμαι την τραμοντάνα
που `ν’ για μένα μια συμφορά.