Πάρε μια ανάσα και πες μας τραγούδι, να μην πεθάνει η χαρά.
Φώναξε τα λόγια που κρύβουμε όλοι σε μια σπασμένη καρδιά.

Οι νύχτες όμορφα που σβήνουν το φως,
Και τα θηρία κοιμούνται.
Η τηλεόραση αναμμένη διαρκώς.
Και τα ζευγάρια φιλιούνται.

Θέλω το μίσος μου να σβήσω να πνίξω.
Θέλω τα γράμματα να γράφω θολά.
Στο ίδιο τραγούδι να ουρλιάζω να βρίζω,
Τους ίδιους τρόπους να εκβιάζω τη χαρά.

Μια μέρα η θάλασσα θα μείνει μόνη
Θα’χει στα στήθη κρεμασμένα φιλιά.
Κανένας άνθρωπος κανένα τρομπόνι
Να τραγουδάει τη μεγάλη μοναξιά.

Βάλε τα μαύρα, τα μαύρα σου ρούχα, κοψ’τα μαλλιά σου κοντά.
Ξεκίνα ολόγυμνος να σπέρνεις λουλούδια, για τη μεγάλη μοναξιά.

Οι νύχτες όμορφα που σβήνουν το φως,
Και τα θηρία κοιμούνται.
Η τηλεόραση αναμμένη διαρκώς.
Και τα ζευγάρια φιλιούνται.

Θέλω το μίσος μου να σβήσω να πνίξω.
Θέλω τα γράμματα να γράφω θολά.
Στο ίδιο τραγούδι να ουρλιάζω να βρίζω,
Τους ίδιους τρόπους να εκβιάζω τη χαρά.

Μια μέρα η θάλασσα θα μείνει μόνη
Θα’χει στα στήθη κρεμασμένα φιλιά.
Κανένας άνθρωπος κανένα τρομπόνι
Να τραγουδάει τη μεγάλη μοναξιά.