Στο κρεβάτι της λήθης, στο σπίτι της αγάπης
εκεί όπου όλα απαλύνονται
όταν έρχεται η νύχτα μαζεύω τα κομμάτια σου
τα ενώνω όλα μαζί, προσπαθώ να καταλάβω
σκοινιά σφικτά δεμένα σε κρατάνε.

Στο κρεβάτι της μνήμης, στο σπίτι των παθών
εκεί οπού όλα τελειώνουν
όταν η μέρα έρχεται αδειάζω τον εαυτό μου
στα πόδια σου, προσπαθώ να καταλάβω
σκοινιά σφιχτά δεμένα με κρατάνε πάνω σου.

Δεν ξέρω γιατί σ’ αγαπάω, δε θέλω να μάθω ποτέ
μόνο να κοιτάω των ματιών σου το μπλε.

Μάλλον με φοβάσαι, μάλλον με μισείς
σου ξυπνώ τον εαυτό σου που δε θα ’θελες να ξέρεις.
Ίσως με λυπάσαι, ίσως με ποθείς
σκοινιά σφιχτά δεμένα σε κρατάνε.

Μα ότι κι αν θα γίνει, ότι τελικά
εγώ θα σε ’χω πάντα στην καρδιά μου.
Σώματα ιδρωμένα, μάτια ανοιχτά
έτσι θα σε ’χω πάντα στα όνειρα μου.

Κάτω απ’το δέρμα μου τρέχεις μες στο αίμα μου
τρέχεις μες στο αίμα μου.