Φιλημένη μες στους κινηματογράφους
στοιχειωμένη από καιρό στα φιλμ του πάθους
σε τόσους ίσκιους και καπνό που έχει καθήσει
αυτό το πλάσμα πες μου πώς να σ’ αγαπήσει;

Γι αυτό θα σκύψω να μπω κι εγώ στον Άδη,
θα την ξυπνήσω μ’ ένα φιλί ένα βράδυ.
Θα την σηκώσω ξανά θα τη φιλήσω,
την θέλω τόσο και θα τη φέρω πίσω.

Στης Αθήνας τα σαλόνια τυπωμένη
οι γονείς της ζουν απάνω συγχωρεμένοι,
μικρή μικρή την ανεβάζαν στα παγώνια
σ’ αυτούς τους κήπους πλάι σε κάστρα και μπαλκόνια.

Σ’ αυτούς τους κήπους πλάι σε κάστρα και μπαλκόνια.

Γι αυτό θα σκύψω να μπω κι εγώ στον Άδη,
θα την ξυπνήσω μ’ ένα φιλί ένα βράδυ
στα χίλια δέντρα ξανά θα τη φιλήσω
την θέλω τόσο και θα την πάρω πίσω.

Για να κοιτάμε του σεΐχη το νερό
την ιστορία μας με μάτι καθαρό,
πρωί πρωί στο Δεξηνάρι
θα πληρώσω τον βαρκάρη
και ας μας πάρει το αεράκι τ’ αλαφρό.

Οι ανθρώποι μας χαθήκανε στα χιόνια
στα μπαράκια κι όλο ιδέα πόσα χρόνια,
μα στην φωνή μου τους ακούς ζητούν βοήθεια
για ν’ ανταλλάξουν την ιδέα με την αλήθεια.

Για ν’ ανταλλάξουν την ιδέα με την αλήθεια.

Γι αυτό θα σκύψω άλα
να μπω απ’ τον φεγγίτη
και θα ξυπνήσω όπα
το στοιχειωμένο σπίτι.

Με τα κλαρίνα σπάστα
σας ανεβάζω απάνω
στη Σαλαμίνα δώσε
στη σκάλα του Μοντιάνο.

Και τ’ αεράκι που φυσάει από κει
του Αριγκάτο θα σκορπάει τη μουσική,
με τα παλιά τα βαποράκια με τα ωραία γυναικάκια
ας μας πάρει στη χρυσή Χαλκιδική.