Μαύρη,
η ψυχή μου είναι μαύρη
το παλιό δηλητήριο
αποδίδει καρπούς.

Χάνω,
τον ορίζοντα χάνω
το τηλέφωνο πιάνω
και ρωτάω τους γνωστούς.

Πάνω απ’ όλους τους πύργους κρεμόταν
ζητώντας να προσγειωθεί
κανένας δεν τον δεχόταν
μας άρπαξε να σωθεί.

Κοίτα που ένας τρέχει από ανάγκη
για να μην πιαστεί
και πάλι εμάς θα πάρουν φαλάγγι,
είμαστε άρρωστοι.

Ένας κόσμος που κρύβει το δράμα
με μια δήθεν στηλίτευση
αξούριστος με την πιτζάμα
απ’ τη μεταπολίτευση.

Πείνα,
μονάχα μια ακτίνα
Ιωάννα και Λίνα
λίγο φως στο γυαλί.

Πάμε,
όλοι εκεί τραγουδάμε
οι σκηνές περπατάνε
και του έργου η φυλή.

Πίσω,
μένει ο γείτονας πίσω
στο παλιό του το ίσο
στη δική του αρετή.

Δρόμο
κι ας καλύψαμε δρόμο
είμαστε έξω απ’ το χρόνο
θέλει ακόμα κουπί.

Κι από ‘κεί που πρέπει να ήμασταν τώρα
μέχρι εδώ αφρίζει αυτό το κενό
της έμπνευσης η άγρια ώρα
ο φόβος πολλών χρονών.

Φαντασία και φωνασκία
πλάι βάνε τα
στο κενό μας προχωρά η Τουρκία
τόσο άνετα.

Με τη θήκη του βιολιού στο χεράκι
φλώρος μαθητής
και ξοπίσω το αλητάκι
ο μαύρος πετροβολητής.

Πάμε,
όλοι εκεί τραγουδάμε
με το γράμμα μου θα ‘μαι
πλάι εκεί στους γνωστούς.

Κλείνω,
στο βουνό να επιμείνω
το κενό να μικρύνω
με τους στίχους αυτούς.