Πάλι ύπνος δε με πιάνει
συλλογιέμαι και πονάω
και κοιτάω το ταβάνι
τους καημούς μου τους μετράω.

Είναι η χαρά που λείπει
τ’ όνειρο που περισσεύει
κι έχω μέσα μου μια λύπη
μια φωτιά που με παιδεύει.

Ξαφνικά ο δρόμος έξω αντηχεί
γέλια αστεία και τραγούδια στη βροχή
χαροκόποι θα ‘ναι, σίγουρα, κι αγύρτες
κάποιοι ευτυχισμένοι αλήτες.

Αλυσίδα δεν υπάρχει να τους δένει
μήτε σπίτι μήτε οικογένεια μήτε
αν υπάρχουνε ακόμα ευτυχισμένοι
ή μικρά παιδιά θα είναι ή αλήτες.

Η βροχή χτυπάει στα τζάμια
στο μεδούλι μου το κρύο
μ’ έφαγε η ζωή η λάμια
το ανήμερο θηρίο.

Ο φτωχός βαρυγκομάει
και ο πλούσιος θέλει κι άλλα
κι έτσι η ζωή μας πάει
ανηφόρα και τρεχάλα.