Δεν μπορέσανε τα σύννεφα να φέρουνε βροχή,
έχεις γίνει το σαράκι που μου τρώει την ψυχή,
πότε θα `ρθεις για ν’ αλλάξεις τον καιρό,
σαν την έρημο στεγνώνω, δεν μπορώ,
για τα χείλη σου διψάω και δε μου `δωσες να πιω.

Δεν μπορέσαμε σαν άνθρωποι να δώσουμε χαρά,
δυο παλιάνθρωποι που κόβαμε του άλλου τα φτερά,
στα δεσμά της αυταπάτης δυο τρελοί,
δυο κατάδικοι σε έρημο κελί,
διψασμένοι, όπως όλοι οι μεγάλοι αμαρτωλοί.

Από μια θάλασσα φιλιά, ούτε μια γουλιά
τα δικά σου χείλη δεν κερνούν,
από μια θάλασσα φιλιά, ούτε μια σταλιά
τα δικά μου χείλη δε θα πιουν.

Δεν μπορέσαμε να βρούμε τι ζητά ο εαυτός,
μας χτυπούσε από `πάνω και ο ήλιος ο καυτός,
και δεν είχαμε να πιούμε δυο φιλιά,
και μας ένωναν μονάχα τα παλιά,
δυο κρατούμενοι της μοίρας με χαμένα τα κλειδιά.

Από μια θάλασσα φιλιά, ούτε μια γουλιά
τα δικά σου χείλη δεν κερνούν,
από μια θάλασσα φιλιά, ούτε μια σταλιά
τα δικά μου χείλη δε θα πιουν.