Αφού λοιπόν τα πάντα είναι γραμμένα
από της μοίρας το στυλό και το μελάνι
ότι απ `μένα είναι και θα είναι διαλεγμένα
είναι αυταπάτη μες της πλάσης την πλεκτάνη

Άρα δε φταίω που σε χώρισα μωρό μου
κι άσε με μόνη μέσα στο διπλό καημό μου
να ψάχνω λυσσασμένα για να βρω μια λύση
που θα `ναι πάλι ό,τι η μοίρα αποφασίσει

Άρα είμαι εγώ η γυναίκα η μοιραία
η πρώτη, η μετέπειτα κι όμως η τελευταία
που τη ζωή σου πως και πάντα κανονίζω
κι έτσι ανάμοιρα και τη δική μου την ορίζω.

Αφού λοιπόν τα πάντα είναι γραμμένα
θα κάνω ότι μου `ρθει μέσα στο κεφάλι
θα κάνω πράγματα τρελά να ξαναβρώ εσένα
ακόμα και να μπούμε οι δυο σ’ ένα μπουκάλι.